domingo, 23 de outubro de 2011

EDERSON VERTUAN

Para:
hotohonorio@yahoo.com.br


EDERSON - LONDRINA- PARANÁ
Prezada Professor Honório Tonial

Meu nome é Ederson e sou doutorando em Estudos Literários aqui na Universidade Estadual de Londrina, Paraná.

Admiro muito o resgate que o seu trabalho faz da língua Taliana e espero, um
dia, contribuir com a preservação desse conhecimento. É que estou planejando uma pesquisa de pós-doutorado
cujo intuito é valorizar, catalogar e descrever a formação da literatura Taliana.

Gostaria de pedir sua opinião sobre essa ideia ou conselhos, visto que o Sr. é um dos responsáveis
pela história literária do Talian.

Em virtude de seu trabalho, achei que seria apropriado entrar em contato,
algo que, por sinal, me deixa honrado e feliz!

Muito obrigado pela atenção!
Abraços!
Ederson Vertuan

Licenciado em Letras - UEL
Especialista em Língua Inglesa - UEL
Mestre em Letras - Estudos Literários - UEL
Doutorando em


Estimado Ederson.
Alegrou-me o recebimento de tua comunicação que mereceu inclusão no meu Blog do Talianeto que poderás acessar facilmente no Google,
Outrossim, solicito digitar USUARIO DISCUSSÃO TALIANETO, no Google. Aparecerá o Índice de diversos trabalhos meus em Talian.
Se puderes encontrar o VADEMECUM DO TALIAN que detalha a estrutura deste idioma,. poderás encontrar subsídios que reputo valiosos.
Colaborei com doutorandos da Universidade de Pelotas - RS e de Caxias do Sul que defenderam teses do Talian.
Se achares oportuno, podes contar comigo no que estiver o meu alcance;
Se tiveres a oportunidade de vir a Erechim seria uma inusitada satisfação poder recebe-te em m minha residência..

segunda-feira, 3 de outubro de 2011

LUIZ RADAELLI

Come se preghea sti ani



Sti ani, no fa mia tanto tempo cosi, tuti ghe tochea ndar in cesa par la messa tute le domeneghe. Co se sentiva sonar le campane bisognea farse svèlti, netarse, meterse su le mèio veste che se gavea e indrissarse via la cesa. Se’l dea, ndeven confessarse par dopo ciapar la comunion, se no’l dea sempre, ma al meno in tea pascola e tel natale. Bisognea confessarse e far la penitensa, scoasi sempre longa perche i preti ghe piasea darne na mucia de rosari e pater nostri che scoasi ne fea fastidio de tanti che i zera.

In cesa i òmini i ndea de na banda e le done de nantra. Le done coi vestiti sempre soto i zenòci e i òmeni ghe tochea ndar co la fatiota e el fassol in tea scarsèla. La spòrtola e la ombrela se le portea scoasi sempre insième.

Tel pulpito el prete fea la prèdica, longa che no se finia mai, longa come l’an dela fame, ma mi gò idea che la zera un bel poço pi longheta. Nte certe ocasion, le ndea altro che longhe, no le se finia mai. Tea ora de tor su le limòsine se scoltea lo sciocar dei schèi che i òmeni i trea rento la scatola che’l fabricier el portea in man. A quel tempo se preghea par tuto e ghera sempre preghiere tar tute le situassion. Quando se perdea qualcossa se preghea el Siqueris a Sant’Antoni, parchè l’era el santo dele cose perse, e quando se catea la roba persa, se disea che l’era un miràcolo. Fin par el guarir dele bèstie e par spaventar le ànime se preghea.

Ncoi ze tuto cambià. Le cese par che le se svoda e le persone par che le gà perso la tamontana. Sarà che no manca un poco pi de Dio ntea nostra vita? Penseghe su.

Colaboratore: Luiz A. Radaelli - Lajeado