segunda-feira, 27 de julho de 2009

Telarina

Telarina zhurla


No,
no l era mía cuel no,
cuel que golea scríver.

Da novo no.
No se sa pi que parole doperar,
cuái pinsier chamar su.

De colpo le libertá le é strete,
le strade le é straque,
i mur i é storti,
i let godi,
le squene gobe.

Al sono no l basta no,
par oler butarse dó.
Gol éser batedá
e batest
ancora depí
par infundirse dó.

Al é senpre de
proar a inpienir calcosa,
de créder que se inpienís calcosa,
beŝuc,
intanto que la dente
la vive,
la parla
e la perzh vita e parole.

Tu sent i spentúi,
i ŝgorlúi de la to testa,
come que i fuse animalet
su par sora de le to zhigade.

Sot sto zhielo bianc cua,
de tera negra,
guen é an álbero inpiantá,
lu de sol,
in medo l deŝert.

Rivará bonora la ora,
rivará cualquedún,
magari le so parole,
magari na zheta.

Strac,
de ste parole cua,
ñanca mai masa dite.
Strac,
de óndergue oyo a
l mondo.
Co le man tute sporque,
senzha ñanca aver laorá.

Agro de la parola cariega:
agro, defato, de la cariega,
de na cariega.
Cariega.
Vero poca idea de sentarse dó,
ancora,
vero solque par levar su,
dobota.

E riva an storniŝo de sono
que no se á caro indormenzhar.

Senpre cuel, tu sé.
Tu avarei pi caro
éser na scudela de café
da marendar a le ŝgüelte.

La to testa la te schopa,
tu schopa ti,
schopa l to mondo,
al to mondo dret,
net,
de cuert crozhefiŝá.

Aromai,
tu dis,
al é ora de ndar,
ma maturlán tu resta,
invenzhe,
a scoltar i strépiti
del to star ancora cua.

Te strasuda i danochi,
te screquedea i ochi,
tu zherca i tochi,
tu leca i pochi,
tu varda i stralochi.

Scríver inte la to lengua,
tu l sa,
al é fargue al mul a l mondo,
bestemar davanti de n dío
que no l te á ñanca fat.

Da le olte
no se scrive ñanca pi,
co se scrive.

Elora cázhete mo
a parlar, pitost.

Ma se gue parla a i mort,
parque cuei no i pol pi
trarte par aria,
ŝmacarte l ánema.

Se gue parla a i mort,
co la fede de n vivo strac,
ŝlangorí.

Elora cázhete mo
a scríver da novo, pitost.

Ma se gue scrive a la scritura
come que la fuse al mondo.

Elora cázhete mo
a far cuel que tu ol, pitost.

Ma se gue á paúra a i fior,
squifo a le unbríe,
caro a la ŝyórdola,
gola a le néole,
pecá a le siŝánfole.

Elora cázhete mo
a léder, pitost.

Ma se lezh
vero solque
par no mañarse la coda
fin fenir
tut inpetolá
o inchucá.

Ooh, elora ñent.

Ñant, tu ŝbalia a zhabotar.
Ñent, no tu á dit.
Ñint, no tu diŝará mai.
Ñont, tu squerzha mulós.
Ñunt, te tocará magari tontonar.

Ooh, elora aah.

Aah.
Mea.
Vía.
Toa.
Búa.

Elora lá.

Lá.
Vero lá.
Onde que tu sé.
Onde que tu sévita
a éser,
cañat.

Elora qué po,
par qué po.

Parque de sí,
parque de no,
parque se pol.
Se pol.

Ya po, lora.
Cázhete mo a
far de manco, pitost.

Adío, dío.




--
Publicado por Eduardo Montagner Anguiano para Scríver par véneto chipileño el 7/26/2009 08:37:00 AM

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Gostaria de receber comentários referentes aos ssuntos expressos no Blog do Talianeto